φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις...

Βασίλης Τρέκλας

Παίρνοντας ως αφορμή την συνάντηση που έγινε χθες στα γραφεία της Ε.Π.Σ.Φ. και τα όσα διαδραματίστηκαν, θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποια πράγματα παρακάτω. Είμαι σίγουρος ότι όλοι έχουμε την αγωνία και την "αγάπη" για την ύπαρξη και το μέλλον αυτής της ομάδας, μιας ομάδας που έχει ζωή 46 χρόνια, μιας ομάδας με την οποία γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και μάθαμε να ζούμε μ΄αυτή. Μια ομάδα πολύπαθη και ίσως πολλές φορές αδικημένη απ΄τους ίδιους τους Λαμιώτες. Μια ομάδα που ίσως πρέπει να προσδιορίσουμε τι θέλουμε εμείς απ΄αυτή και τι θέλει αυτή από εμάς...

Έχουμε ακούσει τόσες φορές κατηγορίες και παράπονα για το τι έπρεπε να γίνει ή όχι. Έχουμε ακούσει τόσες φορές για τις τοπικές αρχές αλλά και για τους πολιτικούς παράγοντες του τόπου, ότι δεν είναι δίπλα μας. Η ουσία είναι ότι έπρεπε να υπήρχε μια Λαμία, μια ομάδα, που δεν θα έπρεπε να τρέχει πίσω απ΄τις τοπικές αρχές και τους πολιτικούς παράγοντες αλλά αυτοί να τρέχουν πίσω από την ομάδα.

Καλώς ή κακώς, για μένα κακώς, η ομάδα μετά τον τελευταίο υποβιβασμό της απ΄τη Γ΄εθνική αναγκαστικά πέρασε σ΄ένα μοντέλο ερασιτεχνικής διοίκησης. Κάποιοι άνθρωποι από συναίσθημα και μόνο, το τονίζω από συναίσθημα και μόνο, θέλησαν να διατηρήσουν την ομάδα "ζωντανή" αφού δεν υπήρχε κανένα σοβαρό ενδιαφέρον ώστε να κατέβει στο πρωτάθλημα της Δ΄εθνικής. Ένα τέτοιο μοντέλο διοίκησης δεν υπάρχει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Το μοντέλο που άρχισε πέρισυ αν συνεχιζόταν και φέτος, με μαθηματική ακρίβεια, θα οδηγούσε εκεί που είναι η ομάδα σήμερα, απαξιώνοντας την δυναμική και την εμπορικότητα της ομάδας μια μεγάλης πόλης. Εμείς πέρισυ σταθήκαμε τυχεροί και μείναμε στην κατηγορία. Αυτοί οι άνθρωποι φέτος κάνανε την ίδια ακριβώς προσπάθεια αλλά στάθηκαν άτυχοι. Ακόμα κι αν ήταν κι αυτοί τυχεροί του χρόνου τι θα γινόταν πάλι; Σήμερα, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, δεν χρειάζεται μόνο "συναίσθημα" αλλά πάνω απ΄όλα χρειάζεται οικονομική δύναμη.

Βρισκόμαστε σ΄ένα σημείο όπου πρέπει να πάρουμε αποφάσεις κι αν θέλουμε να μιλήσουμε για τον "ιστορικό" Α.Σ. ΛΑΜΙΑ θα πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι θα γράψουμε κι εμείς ιστορία κι η ιστορία δεν έχει μόνο χρυσά γράμματα, έχει και μελανά... Το πιο εύκολο είναι να πάρουμε αποφάσεις "δια ανατάσεως της χειρός ή δια βοής". Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα όμως όχι, δεν πρέπει να γίνει αυτό. Επειδή χθες ακούστηκαν πολλά για το μέλλον της ομάδας (άλλα με βρίσκουν σύμφωνο, άλλα όχι) έχω να προτείνω το εξής:

Να θέσουμε τέρμα στην ανωνυμία και στην ανευθυνότητα όσων κρύβονται μέσα στον όχλο. Τέρμα πια η ανώδυνη και χωρίς συνέπειες κριτική. Αν θέλουμε να μιλάμε και να αποφασίζουμε (άσχετα για το αν πρόκειται για ταμειακώς εντάξει ή μη εντάξει μέλη) προτείνω να γίνει σύντομα Γενική Συνέλευση με άμεση φανερή ψηφοφορία αναφορικά με το τι θέλουμε να γίνει με την ομάδα. Να συνταχθεί πρακτικό όπου επωνύμως και με την υπογραφή μας θα επικυρώσουμε τις αποφάσεις που θα πάρουμε. Το ενδεχόμενο τέλος της Λαμίας μετά από 46 χρόνια, αν γίνει, θα γίνει με ονόματα και υπογραφές και θα είναι η μελανή σελίδα στην ιστορία της ομάδας μας. Θα συμμετέχουμε επώνυμα ώστε να καταγραφούμε στην ιστορία (έστω και με μαύρα γράμματα) ή θα σιωπήσουμε;

Κλείνω με μια ευθεία προτροπή προς τον καθένα ξεχωριστά,

Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις...

Πριν λυτρωθείς από τα δάκρυα που πνίγεις
Πριν σε προδώσει η μυρωδιά της φωτιάς
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
Κάτω απ' τη μάσκα που φοράς

Πριν τυλιχτείς τις αλυσίδες της θλίψης
Πριν αρνηθείς τις μαχαιριές τις χαράς
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
Κάτω απ' τη μάσκα που φοράς

Πριν σε τρομάξει το τραγούδι και φύγεις
Προτού χαθείς στην αγκαλιά μιας σκιάς
Πριν τυλιχτείς τις αλυσίδες της θλίψης
Πριν αρνηθείς τις μαχαιριές τις χαράς
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
Κάτω απ΄τη μάσκα που φοράς

Πριν τυλιχτείς τις αλυσίδες της θλίψης
Πριν αρνηθείς τις μαχαιριές τις χαράς
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
Κάτω απ΄τη μάσκα που φοράς