Άξιζε τον κόπο...

Την Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009 όταν η Λαμία δεν παρουσιάστηκε ν΄αγωνιστεί στον εντός έδρας αγώνα με αντίπαλο τον Πυρσό Γρεββενών έζησα τη χειρότερη στιγμή της ιστορίας της ομάδας. Η Λαμία δεν υπήρχε εκείνη τη μέρα και δεν ήξερα αν θα συνεχίσει να υπάρχει... Πέταξε λευκή πετσέτα η Λαμία και διαλύθηκε γνωρίζοντας τον διασυρμό... Αυτά πίστευα κι ένιωθα εκείνη τη μέρα αλλά και τις αμέσως επόμενες. Χρειαζόταν ένα θαύμα για να μη διαλυθεί η ομάδα και το θαύμα αυτό έγινε! Η σχεδόν χρεωκοπημένη Λαμία, απαξιωμένη και ταπεινωμένη στάθηκε στα πόδια της χάρη στην, έξω από κάθε λογική, απόφαση κάποιων ειλικρινών και έντιμων ανθρώπων να σηκώσουν το σταυρό του μαρτυρίου οδηγώντας ξανά την ομάδα στη φυσική της θέση, ΕΝΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ!
Μέσα από αυτό τον ιστότοπο αναρωτήθηκα αν θα έπρεπε να γίνει η προσπάθεια να σώσει την κατηγορία η ομάδα ή να ξεκινήσει την οργάνωση πάνω σε σωστές βάσεις και να ξεκινήσει την ανόρθωσή της από το Περιφερειακό πρωτάθλημα. Η λογική έλεγε να πέσει η ομάδα ώστε ν΄απαλλαγεί από τα χρέη και τα συσσωρευμένα προβλήματα. Η καρδιά όμως, το συναίσθημα αλλά κι η υπερηφάνεια ήθελαν τη Λαμία στη Γ΄εθνική! Τη χαμένη μας περηφάνεια επιχείρησαν να μας δώσουν πίσω οι συντοπίτες μας που πήραν τις τύχες της ομάδας στα χέρια τους. Η ομάδα οργανώθηκε και στελεχώθηκε κάνοντας την ολική επαναφορά στο πρωτάθλημα. Τα χαμόγελα επέστρεψαν στο φίλαθλο κόσμο που ένιωθε ότι η συνέχεια της ομάδας ήταν η αποστομοτική απάντηση της Λαμίας σε κάθε επικριτή της που δεν έχει αναλογιστεί το ιστορικό μέγεθός της!
Έδωσε τη μάχη της η Λαμία για να παραμείνει στην κατηγορία και την έδωσε με όλες τις δυνάμεις της σε κάθε επίπεδο. Δυστυχώς στο αμαρτωλό ελληνικό ποδόσφαιρο δεν αρκεί να θέλεις και να προσπαθείς εντός αγωνιστικού χώρου... χρειάζονται κι άλλου είδους δράσεις που όμως η Λαμία δεν τις ασπάστηκε κι έπεσε με το κεφάλι ψηλά εκεί που έπρεπε, στο γήπεδο κι όχι στα χαρτιά. Η ιστορία κι η αξιοπρέπεια της αγαπημένης μας ομάδας διασώθηκε κι οι φίλοι της Λαμίας μπορούν να νιώθουν περήφανοι που η ομάδα τους δεν είναι κάποιο μόρφωμα τύπου Α.Σ. Κασσάνδρας Ολυμπιακός με έδρα το Βόλο ή η τυχάρπαστη Δόξα με έδρα τη Δράμα κι έναρξη σωματείου στο Βόλο ή η Παναχαϊκή-Πατραϊκός-Παναθηναϊκός Σκαγιοπουλείου ή ο Εθνικός Πειραιά-Α.Ο. Μάνης... ή όποια άλλη ομάδα μπορεί να σκεφτεί κανείς από τις τόσες που ξεπούλησαν την ιστορία τους επειδή δεν είχαν τα κότσια να ξεκινήσουν από χαμηλά και προτίμησαν την εύκολη, ανήθικη λύση. Η ιστορική συνέχεια του Α.Σ. Λαμία διασφαλίστηκε κι αυτό οφείλεται στον Νίκο Χαλκιά, τον Σπύρο Καγκαρά και τους συνεργάτες τους που τους πλαισίωσαν. Η ομάδα της Λαμίας βρήκε σανίδα σωτηρίας σ΄αυτούς τους ανθρώπους κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο κέρδος! Μπορεί να μην κατάφεραν να κρατήσουν την ομάδα στην Γ΄εθνική κατάφεραν όμως να την αναστήσουν! Νίκο Χαλκιά και Σπύρο Καγκαρά σας ευχαριστούμε για όλα! Το παράτολμο εγχείρημα πέτυχε και κανείς λογικός φίλαθλος δεν μπορεί να έχει διαφορετική άποψη κάνοντας απολογισμό των όσων έγιναν από τις 4 Ιανουαρίου και μετά.
Ελπίζω κι εύχομαι ο Σπύρος Καγκαράς κι ο Νίκος Χαλκιάς να πάρουν την απόφαση να συνεχίσουν την προσπάθειά τους ώστε να οδηγήσουν ψηλά τη Λαμία. Δεν έχει παρά να δει κανείς πως λειτουργεί πλέον διοικητικά και οργανωτικά η ομάδα ώστε να αισιοδοξεί για το μέλλον της υπό την καθοδήγηση των τωρινών διοικούντων. Δεν θα τους κατηγορήσω αν τελικά καταφύγουν στις πρακτικές των αντιπάλων τους τώρα που είδαν ότι για κάποιους το ποδόσφαιρο δεν είναι παιχνίδι αλλά πόλεμος. Οι κατηγορίες δεν κερδίζονται απαραίτητα στο γήπεδο...
Η θλιβερή μειοψηφία όσων "εξαφανισμένων" εμφανίστηκαν χθες για να παρασταθούν ως τεθλιμένοι συγγενείς στην ¨κηδεία" της ομάδας πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους, εμείς την κηδεία την κάναμε στις 4 του Γενάρη και θάψαμε τις πρακτικές και τη λογική αυτών των λίγων που αγαπούν την ομάδα μόνο όταν παράλληλα εξυπηρετούνται και τα συμφέροντά τους. Οι ριψάσπιδες της 4ης Ιανουαρίου δεν μπορούν να ζητάνε και τα ρέστα...
Ας καταλάβουμε όλοι οι φίλαθλοι ότι αν θέλουμε να έχουμε ομάδα πρέπει να την αγαπάμε και να είμαστε κοντά της πάντα και παντού, στα εύκολα και στα δύσκολα...

Λαμία στις χαρές - Λαμιάρα στις λύπες!